เกิดเป็นคน ต้องฝึกฝนวิชากันต่อไป

คำพระท่านว่า ผู้ที่เป็นบัณฑิต ย่อมฝึกตน ทำให้มาคิดว่า แม้กระทั่งบัณฑิต ยังต้องฝึกฝนตนเองอยู่เสมอไม่ถือว่า ตนเองรู้แล้ว ไม่ต้องศึกษาฝึกฝนหาความรู้เพิ่มเติมอีก ทำให้ผมนึกถึงหนังสือนิยายจีนเล่มหนึ่งที่ชื่อว่า แปดเทพอสูรมังกรฟ้า มีตัวละครในบทท่านหนึ่งนามว่า นางเฒ่าทาริกา ซึ่งบรรลุวิชาขั้นสุดยอดแล้ว และมีอายุมากกว่า 90 ปี แต่ก็ยังฝึกฝนวิทยายุทธ์อยู่เสมอ ไม่ยอมหยุดเลย ทำให้อ่านแล้วรู้สึกว่า ซาบซึ้งมากๆ ครับ เพราะคิดว่า เราต้องทบทวนฝึกฝนวิชาอยู่เสมอ เปรียบเสมือนมีดดาบที่ไม่ลับคม ไม่ชักออกจากฟัก ก็เป็นสนิท ไม่คม วันนี้ ขอฝากบทกลอนของ พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) ที่ว่า

อย่าเกียจคร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์   มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่นฐานใดคงไม่แคลน   ถึงคับแค้นก็พอยังประทังตน
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว   แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดคงเกิดผล
อาจจะชักเชิดชูฟูสกนธ์   ถึงคนจนพงศ์ไพร่คงได้ดี
เกิดเป็นชายชาวสยามตามวิสัย   หนังสือไทยก็ไม่รู้ดูบัดสี
ต้องอับอายขายหน้าทั้งตาปี   ถึงผู้ดีก็คงด้อยถอยตระกูล
จะต่ำเตี้ยเสียชื่อว่าโฉดช้า   จะชักพายศลาภให้สาบสูญ
ทั้งขายหน้าญาติวงศ์พงศ์ประยูร   จะเพิ่มพูนติฉินคำนินทา
หนึ่งหนังสือหรือตำรับฉบับบท   เป็นของล้วนควรจดจำศึกษา
บิดาปู่สู้เสาะสะสมมา   หวังให้บุตรนัดดาได้ร่ำเรียน
จะได้ทราบบาปบุญทั้งคุณโทษ   ปะบุตรโฉดต่ำช้าก็พาเหียร
ไม่สมหวังดังบิดาปู่ตาเพียร   เนิ่นจำเนียรแพลงพลัดกระจัดกระจาย ฯ